"Now there's no holding back"

"If you could only see the beast you've made of me

I held it in but now it seems you've set it running free

Screaming in the dark, I howl when we're apart

Drag my teeth across your chest to taste your beating heart

My fingers claw your skin, try to tear my way in

You are the moon that breaks the night for which I have to howl

My fingers claw your skin, try to tear my way in

You are the moon that breaks the night for which I have to"

Alessia Minerwa Harris

znawczyni wilkołaczej etykiety | wilkołak | pisarka

23 lata | 31 października 

"Niech cię nie zwiedzie jej niewinny wygląd, to wilkołak - a takie są z natury twarde."

Zasada numer jeden

Wilkołakiem rządzi wilk. To on wybiera partnerkę, której będzie wierny, po której śmierci będzie miał depresję i jeżeli łudzisz się iż zdarza się to więcej niż raz w życiu, lub pokryje się z twoimi ludzkimi uczuciami, to jesteś w błędzie. Wilk po przemianie bardzo rzadko nad sobą panuje - nim władają emocje - ale mówi się, że rozniesie wszystko i wszystkich, którzy znajdą się w zasięgu jego pazurów z wyjątkiem partnerki. Wilczej partnerki - uściślijmy. Więzi, którą człowiek poczuje do danej kobiety, bo wilka ma w sobie, ale to nie oznacza, że ją pokocha. Oh, uległy wilk też nie rozniesie Alfy, oczywiście.

Pierwszego wilkołaka poznałam mając piętnaście lat. Oczywiście, nie od razu dowiedziałam się kim był - minęły trzy lata nim mi powiedział i to nie dlatego, że musiał. Coś się stało. Jego wuj był wilkołakiem - Alfą - miał stado i był uważany za jednego z najbardziej szanowanych ludzi w małym miasteczku w którym się wychowałam. Teraz wiem, czemu na początku tak bardzo nie podobało mu się, jak przychodziłam odwiedzać Michaela. Chłopak był pod jego opieką w zasadzie od zawsze i chociaż z czasem poznałam się, jaki jego wuj był surowy - Michael nigdy nawet jednego złego słowa o nim nie powiedział. Myślałam, że to była forma szacunku - może strachu. 

Z czasem jego wuj przyzwyczaił się do mojej obecności, a ja czułam się osaczona, bo z jego "akceptacją" wydawało mi się, że wszędzie widzę przyglądających mi się ludzi, którzy... patrzyli na mnie, jakby mnie rozpoznawali. Oczywiście, to że te dwa zdarzenia były ze sobą powiązane dowiedziałam się znacznie później. 

Okoliczności w jakich dowiedziałam się o wilkołactwie Michaela też nie były normalne. Należałoby chyba zacząć od tego, że zawsze fascynowałam się wilkami - jakkolwiek banalnie to brzmi - tak było. Nie mówiłam na głos, ale potrafiłam w czasie pełni patrzeć się w okno i mieć... 

Zagryzłam delikatnie wargę, wsuwając ręce do kieszeni i tupiąc mocno w chodnik, by wytrzepać buty ze śniegu. Potarłam dłonią czerwony nos, po czym schowałam bardziej twarz za szalikiem, wydmuchując w niego powietrze, by czuć ciepło. Mi zawsze było zimno...

Uniosłam wzrok i zobaczyłam siedzącego na trzepaku Michaela. Podbiegłam do niego i stanęłam tuż przed nim opierając ręce o jego kolana.

- Jak ty to robisz, że cały czas ci ciepło? - spytałam po raz setny przesuwając wzrokiem po jego ciele. Nie trząsł się wcale, a miał na sobie tylko cienki sweter. Jego twarz też nie wyglądała na zmarzniętą. Nie tak jak moja w każdym razie.

- Jestem wilkołakiem, my nie marzniemy - mruknął, a ja się roześmiałam. Czasem zdarzało mu się rzucać takimi tekstami; wiedział, że te stworzenia należały do moich ulubionych fantastycznych "kreatur". Szybko jednak przestałam, gdy zobaczyłam jaki on jest poważny. 

- A co dziś tak męczy naszego wilkołaka?

- Wczoraj była pełnia.

- Wiem. Wyłeś do księżyca? - uśmiechnęłam się zadziornie.

- Nie. Zabiłem człowieka. - Patrzył mi w oczy i choć chciałam się śmiać z tego dowcipu, to nie potrafiłam, czując się całkowicie przerażoną. Patrzył mi w oczy i wiedziałam, że nie żartuje. Patrzył mi w oczy, a ja nie potrafiłam zrobić ani jednego kroku. 

Wilkołaki oczywiście nie mogły mówić byle komu o tym kim są. My mieliśmy chronić się nawzajem. Udawać, że nic się nie stało i Michael nigdy mi niczego nie powiedział. Oczywiście miał do czynienia ze mną, więc w wolnych chwilach pytałam się go o to i owo... w ten sposób w wieku dwudziestu lat byłam w pełni świadoma tego na co się decydowałam. Oczywiście Michael nie był zadowolony z moich planów, ale wilków nie da się długo oszukiwać - a dwa lata to szmat czasu - i stado zaczęło się domyślać. Mogli go ukarać za wydanie tajemnicy, albo mogłam chcieć być przemieniona - wilkołaki tylko przy świadomej przemianie zezwalają na przemianę bez konsekwencji - każdy wilkołak zamieniony "przez przypadek" sprawiał, że jego "stwórcę" musiała spotkać większa lub mniejsza kara. Jako przemieniona przez Alfę miałam większe szanse. Nie przewidziałam tylko, że Michael rzuci się do gardła swojemu Wujowi. Nie byłam z Michaelem połączona w żaden sposób, więc długo nie mogłam tego zrozumieć. 

Zasada numer dwa

Wilkami rządzi osoba najbardziej dominująca. Cóż... nie liczy się to kobiet - to smutne, ale one mają dokładnie taką hierarchię jaką jej partner. Jeżeli nie posiadają nikogo, to są najniżej w hierarchii. Dawniej się mówiło, że należą wówczas do Alfy, ale z czasem odeszło się od tego. W tym miejscu warto dodać, że wilkołaki są okropnie, ale to okropnie tradycyjne. Emancypacja kobiet jest dla nich w większości pojęciem abstrakcyjnym. Skupiając się na samcach - to głęboko patrzą sobie w oczy, co kończy się tym, że słabszy spuszcza wzrok, albo skaczą sobie do gardeł. 

Czułam pot na policzkach i karku, a obraz przed moimi oczami stawał się zamazany. Zamrugałam kilkukrotnie, by widzieć wyraźnie i coś co rzuciło mi się w oczy, to żółtość ślepi Michaela. Każdy wilkołak w pokoju - a było ich kilkunastu - poczuło tę narastającą atmosferę. Usłyszałam warczenie, ale zaraz potem byłam już zbyt zamroczona, by kojarzyć cokolwiek Słyszałam tylko swój szybki oddech i ten palący ból w przedramieniu. 

Nawet nie zauważyłam kiedy położyłam się na ziemi i tylko tempo wpatrywałam się w ugryzienie. Nade mną ktoś walczył... przez chwilę nie mogłam skojarzyć imiona, ani sytuacji, ten ból... 

A potem głośne uderzenie martwego ciała Michaela o podłogę. Powinnam czuć. Płakać. Nie byłam w stanie się ruszyć, tylko łza spłynęła po moim policzku, kiedy przełykałam ślinę. Bunt przeciwko Alfie - niedopuszczalny. 

Zasada numer trzy

W stadach wilkołaków jest rywalizacja, ale stado stanowi świętość - alfa najczęściej pozwala albo nie pozwala samotnym wilkom być na jego terenach; samotnym wilkiem nigdy nie będzie kobieta - to poniżej godności alfy, a do tego alfa ma obowiązek chronić samice, bo bardzo mało samic przechodzi przemianę.

naiwna; roztrzepana; niepanująca nad sobą

krótkowzroczna; wierna; nademocjonalna

dzieciak; młoda; szczeniak;

ta głupia, co sama chciała przemiany;

Chciałam wyjechać od razu, ale Wuj mi nie pozwolił. Zostałam pod jego opieką Alfy dopóki jego zdaniem nie byłam na tyle panująca nad sobą, by móc chociażby przebyć drogę do drugiego miasta. Pół roku temu przeniosłam się do Salem - cały czas mam problem z podporządkowaniem się. Cały czas nie do końca nad sobą panuję. 

Wilkołaki nie są, nie były i nie będą potulnymi zwierzaczkami. Odnotowano wiele takich przypadków, gdzie pomimo braku pełni doszło do przemiany - tak zwane napady szału. 

_____
WIZERUNEK: Molly Quinn

Edith: 28 października 2013