Idzie lasem owa zmora, co ma kibić piły...

Shihriin Hatri

Oczaruj się tym widokiem, coś go nie widywał,
Ośnijże się tymi snami, coś ich nie wyśniwał!

Zmora, chimera, stwór z lasu... Jak zwał tak zwał. Dość, że odkąd to stworzenie jako larwa wypełzło spod ziemi, w lesie ubyło gryzoni, a po przebrażeniu liczebność innych gatunków również zmalała. I tak od prawie dwudziestu lat coś zakłóca równowagę...

Okolice Salem od zawsze były przeklęte, zatem chyba nikomu nie zrobi różnicy kilka zaginięć więcej. Ot, ktoś pójdzie do lasu, zgubi drogę. Zanim ktoś znajdzie osuszone z krwi ciało, albo jeszcze na wpół żywego, pozbawionego dużej ilości krwi człowieka, inne drapieżniki zrobią swoje i usuną wszelkie ślady.
Kilku czarowników wykorzystywało już Shihriin, najczęściej jako strażniczkę, zwiadowcę albo do poszukiwań. Jak długo było jej to obojętne, współpraca szła nadzwyczajnie dobrze. A twarda, pokryta chitynowym pancerzem, jadowita istota bywała nieraz przydatna, dlatego żaden z nich nie unicestwił jej, kiedy stracił nią zainteresowanie.

Będę ciebie kochał mocą, z którą się mocuję,
Będę ciebie tak całował, jak nikt nie całuje!

Kiedy nie przejmuje nad nią kontroli głód krwi albo pożądanie, zachowuje się niemal racjonalnie, jak istota ludzka. Nie ma jednak dalekosiężnych planów, żyje tu i teraz, jakby każdego dnia świat miał się skończyć. Nie zastanawia się, działa od razu, nie traci czasu.
Pomimo nieludzkiego wyglądu potrafi uwodzić, doprowadzając niemal do szaleństwa i utraty zmysłów. W szale upaja się tą władzą, niczym strzyga albo sukkub, jednocześnie czerpiąc siłę z krwi i uniesień rozkoszy. 

Zdecydowanie daleko jej od "oswojonego" stworzenia, w złości wysuwa szpony i kły, może ugryźć i zrobi to z przyjemnością.
W ostatnim czasie, być może w związku ze zbliżającym się przesileniem, coraz częściej pojawia się w Salem. Tam, poza swoim terytorium łowieckim, straciła sporo z pewności siebie. Uparcie stara się ignorować zdziwione, zaniepokojone czy pełne odrazy spojrzenia. Jak długo nikt jej nie zaatakuje, nie ma powodu do zmartwień.
Zaczęła uczyć się udawać, że wszystko z nią w porządku. Że nie ma ochoty oblizać się na widok pulsującej tętnicy na czyjejś szyi lub skroni. Że metaliczny zapach krwi wcale nie działa na nią jak najsilniejszy narkotyk. I wcale, naprawdę wcale nie wysunęła zębów, z których spłynęła kropla jadu...

[Siedzę i sama nie-stalowymi zębami zgrzytam, bo nie to mi wyszło, co planowałam. Cytaty z "Piły" B. Leśmiana, postać również inspirowana tym wierszem. Współautorów nie gryziemy, ani ja, ani Shihriin, chociaż ona pewnie ma ochotę.]